Lata 1880 – Narodowy, Połączony Związek Marynarzy i Palaczy Wielkiej Brytanii i Irlandii powołuje 15 oddziałów w portach Europy Północnej i Zachodniej, w Turcji, Kanale Sueskim i na Malcie.
1893 – W Paryżu powstał Międzynarodowy Komitet Studiów Kolejarskich celem wymieniania informacji na temat warunków kolejarzy w Europie.
27 lipca 1896 – Posiedzenie założycielskie Międzynarodowej Federacji Pracowników w Dokach i na Rzekach (przyszłej ITF), podczas Międzynarodowego Kongresu Socjalistycznych Związków Zawodowych w Londynie, w wyniku Wielkiego Strajku dokerów w Rotterdamie spowodowanego obniżeniem wynagrodzeń.
1896-1922 – Okazjonalne kontakty formalne z niewielką liczbą oddziałów Międzynarodowego Związku Dokerów w USA, Międzynarodowego Związku Marynarzy Ameryki i Argentyńskiego Związku Zawodowego Kolejarzy. Także nieformalne kontakty z innymi związkami w USA, Wschodniej Azji i Australii.
1923 – Pierwsza afiliacja związków spoza Europy: amerykańskich dokerów, kolejarzy z Argentyny, Kanady i Palestyny oraz marynarzy z Argentyny.
1928 – Do tego czasu, dziewięciu afiliantów spoza Europy.
1930 – Afiliacja indyjskich związków kolejarzy i marynarzy, oraz Japońskiego Związku Marynarzy (wycofanego w roku 1939 w wyniku nacisków rządowych) oraz Związku Zawodowego Kolejarzy Rodezji (wyłącznie biali pracownicy) oraz rozszerzenie Rady Ogólnej (prekursora Rady Wykonawczej) polegające na włączeniu po jednym delegacie z Japonii i z Indii.
1932 – Sporządzono plany powołania sekretariatów regionalnych, z zaakcentowaniem na pomieszczenie w wygodnym biurze, przede wszystkim celem wspierania działań sektorowych. Jednak zakłócone to zostało przygotowaniami do wojny i samą wojną.
1945 – Mimo zakłóceń wywołanych wojną, ITF dysponowała 47 afiliantami z 20 krajów.
1948 – Wyznaczenie pierwszego przedstawiciela regionalnego, w Singapurze dla udzielania pomocy azjatyckim związkom marynarzy w gwarantowaniu pozbawionego korupcji naboru do zatrudnienia i systemów angażowania.
1949 – W Mumbaju (Bombaju) powołano regionalne biuro informacyjne, także dla wspierania związków marynarskich.
1949 – Pierwsza konferencja transportowców z Ameryki Łacińskiej przeprowadzona w Hawanie, Kuba (28 związków z 17 krajów)
1952 – Na Kubie powołano „Podsekretariat latynoamerykański”. Zamknięto go jednak w następnym roku po przejęciu władzy przez Batistę i uniemożliwienie przez jego reżim funkcjonowania biura.
1954 – Kongres w Londynie zmienił Konstytucje wyrażając sprzeciw wobec kolonializmu.
1955 – Pierwsza Konferencja Transportowców Azjatyckich w Tokio, z udziałem 26 związków z Indii, Hong Kongu. Indonezji, Japonii, Malajów, Pakistanu i Filipin. Po niej nastąpiło otwarcie Azjatyckiego Biura Regionalnego w Tokio.
1955 – Latynoamerykańskie Biuro ITF otwarto w Meksyku, pierwszym latynoamerykańskim Sekretarzem Regionalnym został Trifon Gomez.
1957 – Pierwszy „Dyrektor ds. regionalnych „, Ray Curtis, wyznaczony został do ogólnego zajmowania się działaniami regionalnymi ITF z Londynu.
1958 – Powstała pierwsza struktura europejska – CTWUEC (Komitet brukselski), założona przez afiliantów z sześciu krajów założycielskich Wspólnoty Europejskiej.
Do 1958 roku – 15 związków członkowskich z Afryki. Michael Labinjo wyznaczony został na przedstawiciela ITF w biurze MKWZZ w Lagos.
1959 – Przeniesienie Regionalnego Biura Azjatyckiego z Japonii do Singapuru. Biuro tokijskie pozostało jako Biuro Japońskie.
1964 – Przeniesienie Azjatyckiego Biura Regionalnego do Malezji, pod kierownictwem Donald’a U’ren’a.
1965 – Azja ustanawia pierwszy Komitet Regionalny (znany jako „Azjatycki Komitet Doradczy”) z bezpośrednim przełożeniem na Radę Wykonawczą.
1959 – Emile Laflamme nominowany został w pełnym wymiarze czasu na regionalnego przedstawiciela ITF w Afryce, z siedzibą w Lagos.
1962 – Podczas Kongresu w Helsinkach dokonano zasadniczych zmian w Konstytucji, włącznie z zastosowaniem reguły regionalnej do wyborów składu Rady Wykonawczej.
1970 – Biuro Regionalne ITF założone w Akrze, Ghana, pod kierownictwem Ben’a Udogwu (poprzednio asystenta Laflamme).
1979 – Biuro Regionalne Azji/Pacyfiku ITF uznano za nielegalne i zmuszono do jego zamknięcia po zatrzymaniu sekretarza regionalnego Donald’a U’ren’a i przywódców związków Pracowników Malaysian Airlines w trakcie sporu pracowniczego.
1979-1983 – Region Azji Pacyfiku nadzorowany z siedziby głównej w Londynie przez Mo Hoder’a (Sekretarza Lotnictwa Cywilnego)
1980 – Kongres w Miami – przeprowadzony po raz pierwszy poza Europą.
1986 – Jim Hunter (Kanada) wybrany na Kongresie w Luksemburgu pierwszym prezydentem ITF pochodzącym spoza Europy.
1989 – Zamknięto biuro latynoamerykańskie w Limie.
1990 – Decyzja kongresu o rewitalizacji struktury europejskiej.
1995 – Ponowne otwarcie biura latynoamerykańsskiego w Rio de Janeiro.
1995 – Ponowne otwarcie biura Azji/Pacyfiku w Tokio.
1998 – Kongres w Delhi – pierwszy przeprowadzony w kraju rozwijającym się
1999 – Federacja Związków Transportowców w Unii Europejskiej (FST) została rozwiązana a w jej miejsce powołano mającą szerszy kontekst Europejską Federację Transportowców (ETF).
2004 – Biura Świata Arabskiego powołano w Ammanie, Jordania, pod przewodnictwem zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu Bilal’a Milkawi, pierwszego przedstawiciela ITF w Świecie Arabskim.
Styczeń 2010 – 1.Konferencja Regionu Świata Arabskiego