Prawidło 2.4 – Prawo do urlopu
Cel: Zapewnienie, że marynarzom będzie przysługiwać odpowiedni urlop
1. Każdy Członek będzie wymagać, by marynarze zatrudnieni na statku podnoszącym jego banderę
otrzymywali coroczny płatny urlop na odpowiednich warunkach, zgodnie z postanowieniami
Kodeksu.
2. Marynarze otrzymają prawo do urlopu na lądzie w celu poprawy stanu swojego zdrowia i kondycji,
stosownie do wymagań związanym z ich stanowiskiem.
Norma A2.4 – Prawo do urlopu
1. Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo określające minimalne standardy corocznego urlopu dla
marynarzy służących na statkach podnoszących jego banderę, zwracając właściwą uwagę na
szczególne potrzeby marynarzy w zakresie takiego urlopu.
2. Z zastrzeżeniem wszelkich układów zbiorowych pracy lub ustawodawstwa wprowadzających
odpowiednią metodę obliczeń uwzględniających szczególne potrzeby marynarzy w tym zakresie,
coroczny płatny urlop będzie obliczany w oparciu o co najmniej 2,5 dnia kalendarzowego na miesiąc
zatrudnienia. Sposób w jaki będzie obliczana długość służby zostanie określony przez właściwą
władzę lub odpowiednie mechanizmy stosowane w danym kraju. Usprawiedliwione nieobecności w
pracy nie będą wliczane do corocznego urlopu.
3. Wszelkie porozumienia naruszające prawo do minimalnego wymiaru płatnego urlopu określone w
niniejszym Standardzie, z wyjątkiem przypadków określonych przez właściwą władzę, będą
zabronione.
Wytyczna B2.4 – Prawo do urlopu
Wytyczna B2.4.1 – Obliczanie wymiaru
1. Zgodnie z warunkami określonymi przez właściwą władzę lub odpowiednimi mechanizmami w
każdym kraju, służba nie wynikająca z postanowień umowy powinna być liczona jako część okresu
służby.
2. Zgodnie z warunkami określonymi przez właściwą władzę lub odpowiedni układ zbiorowy pracy
nieobecność w pracy w celu uczestniczenia w zatwierdzonym szkoleniu zawodowym lub z powodów
takich jak choroba, uszkodzenie ciała lub macierzyństwo powinna być traktowana jako część okresu
służby.
3. Poziom płacy podczas płatnego urlopu powinien być równy zwyczajnemu poziomowi
wynagrodzenia marynarza wynikającemu z ustawodawstwa krajowego albo umowy o pracę. W
przypadku marynarzy zatrudnionych na okresy krótsze niż jeden rok lub w przypadku ustania
stosunku zatrudnienia prawo do urlopu powinno zostać obliczone proporcjonalnie.
4. Do corocznego płatnego urlopu nie powinno się zaliczać:
(a) państwowych i zwyczajowych świąt uznawanych w państwie bandery, bez względu na to czy
przypadają one w czasie płatnego urlopu;
(b) okresów niezdolności do pracy wynikających z choroby lub uszkodzenia ciała lub
macierzyństwa, zgodnie z warunkami określonymi przez właściwą władzę lub odpowiednie
mechanizmy stosowane w poszczególnych krajach;
(c) tymczasowego urlopu na lądzie przyznanego marynarzowi zgodnie z umową o pracę; oraz
(d) wszelkich urlopów wyrównawczych przyznanych zgodnie z warunkami określonymi przez
właściwą władzę lub odpowiednie mechanizmy stosowane w poszczególnych krajach.
Wytyczna B2.4.2 – Korzystanie z corocznego urlopu
1. Początek i koniec corocznego urlopu powinien, o ile nie jest uregulowany przez odpowiedni
przepis, układ zbiorowy pracy, orzeczenie arbitrażowe lub inne środki zgodne z praktyką krajową,
być określony przez armatora po konsultacji i, w zakresie w jakim to możliwe, w porozumieniu z
zainteresowanymi marynarzami lub ich przedstawicielami.
2. Marynarze powinni co do zasady mieć prawo do rozpoczęcia corocznego urlopu w miejscu, z
którym mają znaczące więzy, z reguły będzie to miejsce właściwe dla ich repatriacji. Nie powinno się
wymagać od marynarzy , bez ich zgody, rozpoczęcia należnego urlopu w innym miejscu, chyba że
przewidują to postanowienia umowy o pracę lub ustawodawstwo krajowe.
3. Jeśli wymaga się od marynarzy rozpoczęcia urlopu w miejscu innym niż dopuszczone przez ustęp
2 niniejszej Wytycznej, powinni mieć prawo do bezpłatnego transportu do miejsca gdzie zostali
zatrudnieni lub rekrutowani, w zależności od tego które z nich jest bliżej ich miejsca zamieszkania;
diety i inne koszty bezpośrednio z tym związane powinien opłacić armator; czas potrzebny na podróż
nie powinien zostać odjęty od corocznego płatnego urlopu należnego marynarzowi.
4. Marynarz odbywający coroczny urlop może być wezwany do pracy tylko w bardzo wyjątkowych
przypadkach i po wyrażeniu zgody.
Wytyczna B2.4.3 – Podział i połączenie
1. Podział corocznego urlopu na części lub połączenie takiego urlopu z następującym po nim okresem
urlopu mogą zostać zatwierdzone przez właściwą władzę lub odpowiednie mechanizmy w każdym z
poszczególnych krajów.
2. Z zastrzeżeniem ustępu 1 niniejszej Wytycznej i, o ile nie zostanie inaczej stwierdzone w umowie
między marynarzem i armatorem, coroczny płatny urlop zalecany w niniejszej Wytycznej powinien
być okresem ciągłym.
Wytyczna B2.4.4 – Młodzi marynarze
1. Powinno się rozważyć zastosowanie specjalnego traktowania wobec marynarzy poniżej 18 lat,
którzy odsłużyli bez urlopu sześć miesięcy lub inny krótszy okres zgodnie z układem zbiorowym
pracy lub umową o pracę na statku odbywającym podróże zagraniczne , który nie wrócił do ich kraju
zamieszkania w tym czasie i nie wróci przez następne trzy miesiące rejsu. Takie specjalne
traktowanie może zawierać repatriację bez ponoszenia kosztów do miejsca zatrudnienia do pracy w
kraju ich zamieszkania w celu spędzenia urlopu, do którego marynarze nabyli prawo w czasie
podróży.